Sports History
KARATE
Retko gde se može pronaći da je pun naziv karatea ustvari Karatedo. Dodatak Do se dodaje radi isticanja filosofije karatea i njegovog značaja kao životnog puta. Legende govore da je u 6 veku budistički monah Taiši Bodidarma iz južne Indije došao u kineski manastir Šaolin i tu osnovao Zen budizam i uputio manahe u posebna telesna vežbanja kako bi izdržali duga meditiranja. Tako je nastao tzv. Šaolinski kungfu iz kojeg su se razvili najveći broj kineskih borilačkih veština, pa tako i karate.
Karate u današnjem obliku nastao je na pacifičkim ostrvima, posebno na Okinavi. Okinava je bila samostalna kraljevina i imala je tesne trgovačke veze sa Japanom, Kinom, Korejom i tako su još u 14 veku na Okinavu dospeli i prvi utisci kineskih borilačkih veština iz kempo-a, gde su se izmešali sa domaćom borilačkom veštinom te/de i razvili u tode i okinava-te. Tako se prvobitni naziv za karate, okinava-te, može se prevesti kao ručna tehnika iz Okinave.
Pošto su Japanci uspeli da objedine sva ostrva, radi održavanja mira u pobunjenom narodu, Japanski Kralj Šo Šin je 1416. god. zabranio nošenje svakog oružja. Zbog toga je Okinava-te postajala sve više omiljena i mnogi njeni majstori putovali su za Kinu da bi se tamo usavršavali u kungfuu. Početkom 17 veka zaoštrena je zabrana oružja, ali su japanski samuraji imali pravao na tzv. probu mačeva, po kojoj su oštrinu svoga mača mogli da isprobaju i na seljacima. To je dovelo do povećanja potrebe za samoodbranom i do procesa intenziviranja od te (borilački sistem) u Karate (borilačka veština). Oko 20 godina nakon toga trebalo je da se svi veliki majstori tea ujedine u jedan opozicioni savez i odredili kako da se okinava-te dalje predaje tajno i kojim ljudima.
Mogućnost da se protivnik usmrti jednim udarcem donela je karateu reputaciju najgrubljoj od svih borilačkih veština. Smrtonosno dejstvo izazvalo je japanske okupatore da zaoštre zabranu i učenje okinava-tea stave pod veoma oštrim kaznama. Međutim, ono se i dalje u tajnome predavalo i prenosilo sa majstor na učenika i tako je bilo sve do kraja 19 veka, a kada je 1875. god. Okinava postala zvanično deo Japana, karate je počeo da se ponovo vraća u javnost.
Ogava Šintaro zapazio je tokom jedne smotre vojne jedinice na okinavi njihovu dobru kondiciju. Na pitanje kako su tako dobro pripremljeni rekli su da su u osnovnoj školi učili karate. Na to je lokalna vlada dala nalog da se sastave lekcije, koje su sadržavale osnovne kate iz kojih se izdvajaju taktika i metodika borbe od zdravstvenog aspekta, što je majstor Jasucune Itosu i uradio, i 1902. god. karate je zvanično postao školski sport na Okinavi. Ovaj događaj je važan za karate jer više nije služio samo kao sredstvo samoodbrane, nego se smatralo i za jednu vrstu fiskulture. Posle 1900. god. krenule su emigracije sa Okinave na Havaje i time je karate dospeo i u SAD. 20-tih godina 20 veka karate počinje da se demonstrira prvo po japanu, a zatim i po ostatku sveta i počinje masovno da se širi i da stiče veoma veliku popularnost. Iako jedna od najprostranjenijih i najpopularnijih borilačkih veština karate se ne nalazi u programu Olimpijskih Igara, zbog pravila MOK o jedinstvenosti pravila, koja u karateu trpe različitosti od mesta do mesta, od saveza do saveza. Godinama se radi na približavanju jedinstvenih pravila da bi karate postao zvanični sport na Olimpijskim Igrama.
